15.5.10

Η βόμβα και το νήπιο

Χθες το βράδυ, λίγο μετά τις δέκα και τέταρτο και ενώ ετοιμαζόμουν να βάλω τα παιδιά για ύπνο, η τετράχρονη κόρη μου άκουσε έναν υπόκωφο θόρυβο και με ρώτησε τρομαγμένη από πού προήλθε.

Δεν θυμάμαι τι ακριβώς είπα αλλά κάπως απέφυγα να απαντήσω και σε λίγο κατάφερα να τις βάλω για ύπνο. Λίγο αργότερα, τσεκάροντας τις ειδήσεις στο ίντερνετ ανακάλυψα πως επρόκειτο για τη βόμβα που εξερράγη στον Κορυδαλλό. Ναι, η έκρηξη ακούστηκε μέχρι τους Αμπελόκηπους.

Είμαι πλέον πολύ στενοχωρημένη, φαντάζομαι το ίδιο και όλοι οι υπόλοιποι. Οι μικρές αναρωτιόνταν τι πάθαμε όλοι και την περασμένη Τετάρτη, τη μέρα της δολοφονίας των τριών. Στη συνέχεια αναρωτιόνταν γιατί δεν πήγαν στη θεία τους με τους γονείς μου όπως ήταν προγραμματισμένο – γιατί φυσικά οι γονείς μου φοβήθηκαν να διασχίσουν την πόλη μία τέτοια μέρα για να φτάσουν στην Καλλιθέα.

Πώς μπορώ να τα εξηγήσω αυτά στα παιδιά μου; Τι είδους πόλη είναι αυτή στην οποία σε καθημερινή πλέον βάση καλούμαι να εξηγήσω τέτοιου είδους πράγματα σε νήπια; Τι θα γίνει όταν πλέον δεν μπορώ να τα προστατέψω ή όταν πλέον θα πρέπει να πάψω να τα προστατεύω από όλα αυτά; Ελπίζω να έχουν διορθωθεί τα πράγματα αλλά, όπως και όλοι οι φίλοι και γνωστοί μου με τους οποίους τα συζητώ, αυτή τη στιγμή πραγματικά δεν βλέπω κανένα φως ακόμη στην άκρη του τούνελ. Πώς χαραμίζουμε έτσι τη ζωή μας σ’αυτή τη χώρα.