Αρρωστήσαμε...

Οι ολιγοήμερες διακοπές της μαμάς και του μπαμπά στην Κωνσταντινούπολη ακυρώθηκαν γιατί η Στέλλα, η μεγάλη μας κόρη, αρρώστησε. Με το μωρό ανεβήκαμε στη Θεσσαλονίκη άρον, άρον, την Πέμπτη, δύο ημέρες νωρίτερα από ότι προγραμματίζαμε, και φυσικά χωρίς το μπαμπά.

Ήδη η Στέλλα είχε λίγο πυρετό αλλά ο λόγος που επισπεύσαμε την άφιξή μας είναι πως το παιδάκι είχε μελαγχολήσει γιατί του λείπαμε! Το πιο συγκινητικό ίσως είναι πως ζητούσε όχι μόνο το μπαμπά και τη μαμά – αναμενόμενο – αλλά και τη μπέμπα! Το παιδί μου έχει καταλάβει πως το μωρό είναι μαζί μας για να μείνει και μας συγκίνησε όλους. Παρά την αρχική ζήλεια, τώρα πάντα χαμογελά όταν βλέπει την αδελφή της και την φωνάζει. Βέβαια φίλοι μου έχουν πει πως η πραγματική ζήλεια δεν ξεκινά παρά μόνο όταν μεγαλώσει και λίγο και το μικρό και αρχίσει και αυτό να έχει απαιτήσεις, να αναζητά το δικό του χώρο.

Κλείνω αυτή τη μεγάλη παρένθεση και επιστρέφω στα δράματα που περνάμε αυτές τις ημέρες. Λοιπόν το παιδί έχει πυρετό από την Παρασκευή. Κάθε μέρα ανεβαίνει και περισσότερο: 37,4 στην αρχή, 38,7 χθες, 39,7 σήμερα Κυριακή. Έχουμε μιλήσει με τον γιατρό μας στην Αθήνα και με άλλους δύο εδώ και όλοι συμφωνούν πως είναι ίωση και πρέπει απλά να περιμένουμε να περάσει δίνοντάς της εναλλάξ Depon και Ponstan.

Μέσα σε όλα αυτά φοβάμαι μην κολλήσει και η μικρή μας που είναι μόλις δύο μηνών, προωρούλα και μικρούλα ακόμη - τελευταίο ζύγισμα την Τρίτη 3.800 γρ.

Άλλοι φίλοι, αλλά και οι γιατροί, μας λένε πως και τα δικά τους μωρά αρρωσταίνουν κάθε φορά που έρχονται στη Θεσσαλονίκη γιατί το κλίμα είναι πολύ διαφορετικό. Για να δούμε. Τέλος πάντων, θα πάμε μία ημερήσια στη λίμνη Κερκίνη την Τρίτη εάν πέσει ο πυρετός της μικρής και βλέπουμε. Γιατί μου χρειάζεται λίγη ηρεμία. Στο σπίτι τρέχω από το ένα παιδί στο άλλο ασταμάτητα, όσο για ύπνο, έχω αποφασίσει πως για να ξανακοιμηθώ οκτάωρο θα περάσουν τουλάχιστον άλλα δύο χρόνια.